Zespół Millera Fishera, choroba autoimmunologiczna, która uszkadza nerwy czuciowe

Dla większości ludzi uśmiechanie się, chodzenie, a nawet mruganie nie wymaga wiele energii. Możesz nawet wykonywać te podstawowe funkcje ciała bez zastanowienia, ponieważ są one regulowane przez dobrą koordynację nerwów i mięśni. Jednak nie podziela tego garstka osób z zespołem Millera Fishera.

Co to jest zespół Millera-Fishera?

Nazwa zespół Millera-Fishera pochodzi od nazwiska jego odkrywcy, dr. C. Miller Fisher. Zespół Millera-Fishera (MFS) lub w skrócie zespół Fishera to jedno z „dzieci” rzadkiej choroby neurologicznej zwanej zespołem Guillain-Barre. Obie są chorobami autoimmunologicznymi, które pojawiają się, gdy układ odpornościowy organizmu zwraca się przeciwko zdrowemu układowi nerwowemu, zamiast walczyć z obcymi substancjami powodującymi chorobę. Jednak MFS nie jest tak ciężki jak zespół Guillain-Barre.

Zaburzenia neurologiczne typowe dla zespołu Fishera występują w obwodowym układzie nerwowym i zwykle rozwijają się szybko w ciągu kilku dni. Zespół ten charakteryzuje się trzema głównymi problemami: osłabieniem mięśni twarzy (opadające powieki i trudności w wyrażaniu mimiki), słabą koordynacją i równowagą oraz utratą odruchów.

Co powoduje zespół Fishera?

Przyczyny zespołu Fishera nie są w pełni poznane, ale często są wywoływane przez infekcję wirusową. Najczęściej wirus grypy lub wirus wywołujący zapalenie żołądka i jelit (grypa żołądkowa). Często zgłaszane są objawy przeziębienia, mono, biegunka lub inne choroby poprzedzające objawy MFS.

Niektórzy badacze podejrzewają, że przeciwciała wytwarzane przez organizm podczas walki z infekcją mogą powodować uszkodzenie otoczki mielinowej wyściełającej nerwy obwodowe. Obwodowy układ nerwowy łączy centralny układ nerwowy z narządami zmysłów, takimi jak oczy i uszy, oraz z innymi narządami, takimi jak mięśnie, naczynia krwionośne i gruczoły.

Kiedy mielina jest uszkodzona, nerwy nie mogą prawidłowo wysyłać sygnałów czuciowych do mięśni części ciała, którą chcą poruszyć. Dlatego osłabienie mięśni jest główną cechą tego zespołu.

Jednak nie u każdego, kto jest zarażony wirusem, automatycznie rozwinie się zespół Fishera. Ten zespół jest bardzo rzadkim stanem. W większości przypadków przyczyna pozostaje niejasna. Po prostu nagle pokazują objawy Millera Fishera.

Kto jest zagrożony tym zaburzeniem neurologicznym?

Zgłoszono na stronie Healthline, że każdy może faktycznie doświadczyć MFS, ale niektórzy ludzie są bardziej podatni na to.

Grupy osób, które są podatne na doświadczanie Millera Fishera to:

• chłopiec. The Journal of the American Osteopathic Association donosi, że mężczyźni są dwukrotnie bardziej narażeni na doświadczenie Millera Fishera niż kobiety.
• Średni wiek. Średni wiek osób z tym zespołem to 43 lata.
• Rasa wschodnioazjatycka, zwłaszcza tajwańska lub japońska.

Niektórzy ludzie mogą również dostać MFS po szczepieniu lub operacji.

Jakie są objawy zespołu Millera-Fishera?

Objawy MFS zwykle pojawiają się szybko. Objawy zespołu Millera Fishera na ogół zaczynają się pojawiać około jednego do czterech tygodni po zakażeniu wirusem. Szybkość, z jaką rozwijają się objawy, odróżnia je od innych stopniowych zaburzeń neurologicznych, takich jak choroba Alzheimera, Parkinsona czy ALS.

MFS zwykle zaczyna się od osłabienia mięśni oka, które przechodzi do dolnej części ciała. Objawy zespołu Fishera obejmują:

• Utrata i kontrola ruchów ciała, w tym osłabienie lub niekontrolowane ruchy.
• Utrata odruchów ruchu, szczególnie w kolanach i kostkach.
• Rozmazany obraz.
• Podwójne widzenie.
• Osłabione mięśnie twarzy, które charakteryzują się obwisłą twarzą.
• Niemożność uśmiechu, gwizdanie, niewyraźna mowa, trudności z utrzymaniem otwartych oczu.
• Zmniejszona równowaga ciała i koordynacja, co skutkuje potencjalnymi upadkami.
• Niewyraźne widzenie lub podwójne widzenie.
• W niektórych przypadkach trudności w oddawaniu moczu.

Wiele osób z MFS ma problemy z chodzeniem w pozycji wyprostowanej lub bardzo wolnym chodzeniem. Niektórzy wykazywali zwariowany chód jak kaczka.

Jakie są opcje leczenia zespołu Millera Fishera?

Nie ma konkretnego lekarstwa na zespół Millera Fishera. Według National Institute of Neurological Disorders and Stroke (NINDS) istnieją dwie główne opcje leczenia MFS. Pierwsza to wstrzyknięcie do krwiobiegu immunoglobuliny zawierającej duże dawki białka. Celem jest wzmocnienie układu odpornościowego przed infekcją i przyspieszenie powrotu do zdrowia.

Alternatywą jest procedura plazmaferezy, procedura wymiany osocza w celu oczyszczenia krwi. Po oczyszczeniu krwinki ponownie wracają do organizmu. Ta procedura może trwać nawet kilka godzin i jest trudniejsza niż terapia immunoglobulinami. Dlatego większość lekarzy będzie traktować priorytetowo wstrzyknięcia immunoglobiny w porównaniu z plazmaparezą.

W większości przypadków leczenie zespołu Millera Fishera rozpoczyna się w ciągu 2-4 tygodni od wystąpienia objawów i trwa do 6 miesięcy. Większość ludzi wraca do zdrowia całkowicie natychmiast po zakończeniu terapii. Jednak u niektórych osób mogą wystąpić trwałe skutki, tak że objawy mogą powrócić w dowolnym momencie, chociaż występują one rzadko.